Η καθηγήτρια Γερμανικής γλώσσας του Β΄ Αρσακείου Γυμνασίου Ψυχικού Αγγέλα Μεταλληνού απαγγέλλει τα ποιήματα «Ιθάκη», «Το πρώτο σκαλί» και «Φωνές». Πατήστε πάνω στις εικόνες για να ακούσετε τις απαγγελίες.
Ιθάκη
Το πρώτο σκαλί
Φωνές
Monthly Archives: Μαρτίου 2014
Δημήτρης Δασκαλόπουλος, Ο Κ.Π.Καβάφης και οι εικαστικοί καλλιτέχνες [απόσπασμα]
Ο ποιητής Κ.Π.Καβάφης
Δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι ο ποιητής ήταν ωραίος άντρας, τουλάχιστον στα χρόνια της βιολογικής και δημιουργικής ωριμότητάς του, ή ότι υπήρξε σ’ ολόκληρο τον βίο του εξαιρετικά καλοντυμένος. Απεναντίας, με το πέρασμα των χρόνων, καθώς τον εγκαταλείπει η νεότητα και αυξάνονται οι όποιες ιδιορρυθμίες και παραξενιές του, η μορφή του και η όλη συμπεριφορά του, που συχνά ξενίζουν, προσφέρονται για διακωμώδηση και δίνουν τροφή στους γελοιογράφους. Ο ποιητής συνήθιζε, τουλάχιστον μέχρι τα σαράντα του χρόνια, να φωτογραφίζεται κατά διαστήματα, με ποικίλες αφορμές, όπως έκαναν εξάλλου και τα άλλα μέλη της οικογένειας Καβάφη. Η διαδικασία όμως αυτή παρέμενε προσωπική υπόθεση του καθενός. Είναι ενδεικτικό ότι δεν υπάρχει ούτε μια φωτογραφία του μαζί με άλλους – φίλους, ομοτέχνους ή συγγενείς – εκτός από ορισμένες παιδικές με τ’ αδέλφια του. Ας μην ξεχνάμε, τέλος, ότι η μητέρα του Χαρίκλεια πέθανε πηγαίνοντας για να φωτογραφηθεί. Οι προσωπικές φωτογραφίες του δηλώνουν και την κατά καιρούς εικόνα που ήθελε ο ίδιος να περάσει προς τα έξω. Στις διαδοχικές πόζες του κατά το γύρισμα του 19ου προς τον 20ο αιώνα εύκολα διαπιστώνεται η αβεβαιότητα ενός ανθρώπου ο οποίος δεν έχει καταλήξει στην τελική εικόνα της μορφής του: τα πορτρέτα αυτά τον παρουσιάζουν άλλοτε με ισχνό μούσι και ικανού μεγέθους μουστάκι και άλλοτε με ενδυματολογικές επιλογές που θυμίζουν MarcelProust- πάντως δεν είναι ασύμβατα με το όλο πνεύμα της εποχής. Θυμίζω ότι ανάλογη αστάθεια παρουσιάζει και η υπογραφή του, έως ότου παγιωθεί στον πασίγνωστο τύπο «Κ.Π. Καβάφης». Είναι γνωστό ότι στα 1917 (βρίσκεται ήδη στα πενήντα πέντε του χρόνια) δίνει μια νεανική του φωτογραφία προς δημοσίευση στο αλεξανδρινό περιοδικό Γράμματα, συνοδευόμενη από τη λεζάντα: «Ο Καβάφης προ χρόνων». Αυξημένη κοκεταρία; Ηθελημένη πρόκληση; Την ίδια χρονιά ο Ε.Μ. Forster τον περιγράφει να γυρνά στους δρόμους της Αλεξάνδρειας σαν ένας αξιοθέατος και αξιοπερίεργος τύπος, που στέκεται γενικώς «σε ελαφρήν απόκλιση προς το σύμπαν». Πάντως, στην πολλαπλώς κρίσιμη για την τύχη του καβαφικού έργου δεκαετία 1920-1930, ο ποιητής φρόντισε να αποκτήσει ευάριθμες και διαδοχικές «επίσημες» φωτογραφίες του, άλλοτε εμφανώς ρετουσαρισμένες (και, αναπόφευκτα, κακεντρεχώς σχολιασμένες) και άλλοτε περισσότερο πιστές και φυσικές. Σ’ αυτές ακριβώς τις ύστερες φωτογραφίες του έχουν στηριχτεί κατά κύριο λόγο οι περισσότεροι από τους μεταγενέστερους εικαστικούς καλλιτέχνες που δεν τον γνώρισαν προσωπικώς.
Απόσπασμα από το δοκίμιο «Ο Κ.Π.Καβάφης και οι εικαστικοί καλλιτέχνες» στο Κ.Π.Καβάφης: Η ποίηση και η ποιητική του, εκδ. Κίχλη.
Δημήτρης Δασκαλόπουλος, Το φρικτό μαχαίρι [απόσπασμα]
Τη γενικώς φιλογεροντική ατμόσφαιρα και τη συμπάθεια για τους ηλικιωμένους που αποπνέουν όλα αυτά τα ποιήματα [«Ένας γέρος», «Πολύ σπανίως», «Απ’ τες εννιά-»] έρχεται να ταράξει το ποίημα «Η ψυχές των γερόντων».
Μες στα παληά τα σώματά των τα φθαρμένα
κάθονται των γερόντων η ψυχές.
Τι θλιβερές που είναι η πτωχές
και πώς βαρυούνται την ζωή την άθλια που τραβούνε.
Πώς τρέμουν μην την χάσουνε και πώς την αγαπούνε
η σαστισμένες κι αντιφατικές
ψυχές, που κάθονται —κωμικοτραγικές—
μες στα παληά των τα πετσιά τ’ αφανισμένα.
Μπορεί τα σώματα των ηλικιωμένων να χαρακτηρίζονται «παληά» και «φθαρμένα», μπορεί οι ψυχές των γερόντων να προσδιορίζονται με αλλεπάλληλα αρνητικά επίθετα ως «θλιβερές», «πτωχές», «σαστισμένες», «αντιφατικές», «κωμικοτραγικές», αλλά ο καταληκτικός στίχος («μες στα παληά των τα πετσιά τ’ αφανισμένα»), με την παρήχηση του άλφα, ακούγεται ιδιαιτέρως σκληρός και παράταιρος, σε σύγκριση προς τα προηγούμενα ποιήματα. Η λέξη «πετσί» ασφαλώς κυριολεκτείται εδώ, αποδίδει δηλαδή σωστά το εννοιολογικό της περιεχόμενο (το ανθρώπινο δέρμα), διευκολύνει τη μετρική αρτίωση του στίχου και, παράλληλα, προέρχεται από μια παρατηρητική ματιά που αποφεύγει να ωραιοποιήσει. Το σύγχρονο, όμως, γλωσσικό μας αισθητήριο δεν θα επέτρεπε –θα αντιδρούσε- να χρησιμοποιήσουμε τον πληθυντικό (πετσιά) και να εννοούμε το ανθρώπινο δέρμα. Όλες, εξάλλου, οι σχετικές χρήσεις της λέξης στον καθημερινό, γραπτό ή προφορικό, λόγο απαντούν μόνον σε ενικό: «έγινε πετσί και κόκαλο», «σηκώθηκε το πετσί μου», «μπήκε στο πετσί μας», «μπήκε στο πετσί του ρόλου του κ.ο.κ.
Οι καβαφικοί γέροντες δεν υπακούουν γενικώς στο αρχέτυπο του σεβάσμιου και σοφού ηλικιωμένου. Βιώνουν τραγικά τη φθορά του σώματος και εξακολουθούν να αναπολούν με έντονο τρόπο την περασμένη ερωτική τους ζωή, την εποχή που συγκαταλέγονταν στους «ανδρείους της ηδονής». Οι ανεπούλωτες πληγές απ΄ το «φρικτό μαχαίρι» γίνονται οδυνηρότερες, επειδή δρα και κινείται συνεχώς ο βασικός μοχλός στην ποίηση του Καβάφη: η μνήμη.
Απόσπασμα από το δοκίμιο «Το φριχτό μαχαίρι» στο Κ.Π.Καβάφης: Η ποίηση και η ποιητική του, εκδ. Κίχλη.
Ο φιλόλογος του Σχολείου μας Γιάννης Βογιατζής συμμετέχει στο «Μαθητικό μας Αναλόγιο» [μέρος β΄]
Ο φιλόλογος του Σχολείου μας Γιάννης Βογιατζής απαγγέλλει το ποίημα «Μύρης· Aλεξάνδρεια του 340 μ.X.»
(Πατήστε πάνω στην εικόνα για να ακούσετε την απαγγελία)
Η ποιήτρια Ιουλίτα Ηλιοπούλου απαντά στις ερωτήσεις μας για τον… «προσωπικό της Καβάφη»
Προσωπικός Καβάφης: Ποιο ποίημα του Κ.Π.Καβάφη ξεχωρίζετε;
Ιουλίτα Ηλιοπούλου: Δεν είναι ένα ποίημα μόνο. Κατά καιρούς επανέρχονται πολλά και διαφορετικά του ποιήματα. Όταν ήμουν μαθήτρια, αίφνης, θυμάμαι με συγκινούσε πολύ το «Όσο μπορείς». Κι ακόμα με συγκινεί, παρά τον προφανή διδακτισμό του.
Π.Κ.: Ποιος είναι ο αγαπημένος σας στίχος από το έργο του;
Ι.Η.: «Επέστρεφε συχνά και παίρνε με».
Π.Κ.: Ποιο θεωρείτε ότι είναι το χαρακτηριστικό που καθιστά την ποίησή του ιδιαίτερη;
Ι.Η.: Το λακωνικό του λόγου του, η ιδιαίτερη χρήση της γλώσσας με την πρόσμειξη στοιχείων λόγιων και κοινών, η λιτότητα του ύφους, η στέρεα διαρθρωμένη «αφήγηση» όλων των ποιημάτων του.
Π.Κ.: Γράψτε μας μία ιδέα του ποιητή με την οποία συμφωνείτε και μία με την οποία διαφωνείτε.
Ι.Η.: Δεν θα χρησιμοποιούσα την έκφραση συμφωνώ ή διαφωνώ… Ανάλογα με τις υπαρξιακές δομές μας και την διαμόρφωση της ψυχικής και πνευματικής μας υπόστασης, βρισκόμαστε πιο κοντά ή πιο μακριά σε ιδέες και στάσεις που προκύπτουν μέσα από ένα ποιητικό κόσμο. Αλλά μπορεί να εκτιμούμε κάποιες άλλες «ξένες» προς εμάς αντιλήψεις που όμως αναδύονται εξαίρετα μέσα στο ποίημα. Το βάρος του χρόνου στον Καβάφη, η εμμονή στην λειτουργία της μνήμης είναι κάτι που ενώ μοιάζει ξένο προς την ιδιοσυγκρασία μου, ωστόσο το σέβομαι, το θαυμάζω και το τιμώ ιδιαίτατα στην ποίησή του.
Π.Κ.: Ο Κ.Π.Καβάφης είναι για σας περισσότερο ελληνικός, οικουμενικός, αισθησιακός, ανατρεπτικός, αινιγματικός, όλα μαζί ή… (και) κάτι άλλο;
Ι.Η.: Μπορεί να είναι όλα αυτά, αλλά περισσότερο είναι ο ποιητής που ανήκει «στο μέγα πανελλήνιον», με ό,τι σήμαινε ή μπορεί ακόμη να σημαίνει αυτό.
Π.Κ.: Ποια είναι, κατά τη γνώμη σας, η στάση ζωής που προτείνει ο ποιητής με το έργο του;
Ι.Η.: Η ζωή και το έργο των ανθρώπων είναι ένα. Η ποίηση διαμορφώνει ή αναπλάθει κόσμους, διατυπώνει αλήθειες ακόμη και όταν μιλά ερμητικά ή με παραβολές. Στον Καβάφη υπάρχουν πολλές παράμετροι που συναντώνται στην ειλικρίνεια καθώς και στον συνεχή αναστοχασμό του χρόνου.
Π.Κ.: Πιστεύετε ότι ο ποιητής έχει να πει κάτι στους σημερινούς έφηβους, τη γενιά των κινητών, του Facebook αλλά και της κρίσης;
Ι.Η.: Η αληθινή τέχνη είναι η διαρκέστερη και συνεχώς ανανεούμενη άνοιξη. Έχει να πει πολλά η ποίησή του. Ξεκινώντας απ΄ την αισθητική πρόταση που εμπεριέχει, και πηγαίνοντας στην προβολή του ιστορικού χρόνου στο σήμερα. Μέσα άλλωστε απ΄ αυτόν τον διάλογο του χθες και του σήμερα προκύπτει το μέλλον.
Π.Κ.: Ποιο από τα ποιήματα του Κ.Π.Καβάφη θεωρείτε ότι είναι πιο επίκαιρο από ποτέ;
Ι.Η.: Η αληθινή ποίηση έχει διαχρονική και όχι επικαιρική διάσταση. Δεν θα πω ότι το «Περιμένοντας τους Βαρβάρους» έχει αυτήν την «εφαρμογή» στο πάντοτε και στο τώρα, γιατί δυστυχώς μοιάζει οι βάρβαροι να ήρθαν, να γινόμαστε βάρβαροι όλοι εμείς, αποξενωμένοι από τις αρχές και το ήθος του τόπου, της ψυχής, της γλώσσας μας. Θα πω ένα παντοτινά «επίκαιρο» ποίημα την «Ιθάκη».
Π.Κ.: Γράψτε μας τρεις (3) λέξεις που σας θυμίζουν τον Κ.Π. Καβάφη.
Ι.Η.:
Α. Επέστρεφε
Β. υαλί χρωματιστό
Γ. ομνύει
Π.Κ.: Αν ζούσε σήμερα ο ποιητής, θα έπαιρνε το Νόμπελ Λογοτεχνίας;
Ι.Η.: Πιθανώς. Το Νόμπελ είναι πάντα το μέγιστο βραβείο που τιμά όποιον το παίρνει, αλλά που κάποιες μόνον φορές τιμάται κι αυτό από τη σημασία του βραβευθέντος.
***
Η ποιήτρια Ιουλίτα Ηλιοπούλου
Η Ιουλίτα Ηλιοπούλου σπούδασε Βυζαντινή και Νεοελληνική Φιλολογία στη Φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και Θέατρο στην Δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών. Έχουν εκδοθεί έξι ποιητικά της βιβλία από τις εκδόσεις ύψιλον: «Καλούς Ενιαυτούς Μάρκο», «Δίγαμμα», «Ευχήν Οδυσσεί»,«Από το Ένα στο Δύο», «11 τόποι για 1 καλοκαίρι» , «Το σπίτι», τα παραμύθια «Τι Ζητάει ο Ζήνων;» (κρατικό βραβείο 2005 και μουσικό παραμύθι σε σύνθεση Άλκη Μπαλτά),«Η Πράσινη Σκουφίτσα» και «Άλλο και τούτο!».Έχει ,επίσης, δημοσιεύσει το δοκίμιο «Η Κούκλα» (Ίκαρος 2008) και την μετάφραση στο έργο τού P.B. Shelley «περάσπιση της Ποίησης».
Έγραψε τα ποιητικά κείμενα στα μουσικά έργα του Γιώργου Κουρουπού: «Το καράβι του Έλατου» και «Ιοκάστη» καθώς και στίχους για τραγούδια του ίδιου συνθέτη και των: Πέτρου Περάκη, Στάθη Γυφτάκη και Τατιάνας Ζωγράφου.
Παράλληλα με την ποίηση γράφει δοκίμια-μελετά το έργο του Οδυσσέα Ελύτη και έχει πραγματοποιήσει πολλές ομιλίες γι’ αυτό -επιμελείται εκδόσεις βιβλίων – πρόσφατες εκδόσεις, Οδυσσέας Ελύτης, Ο ναυτίλος του Αιώνα, (εκδ. Ίκαρος) και Συν τοις άλλοις, (εκδόσεις ύψιλον/βιβλία). Συνεργάστηκε, επί δεκατρία χρόνια, με την Ορχήστρα των Χρωμάτων και το Ίδρυμα Μελίνα Μερκούρη στην δημιουργία προγραμμάτων λόγου και μουσικής και συνεχίζει να παρουσιάζει από σκηνής ποίηση και παραμύθια.
Ο δημοσιογράφος και τεχνοκριτικός Νίκος Γ. Ξυδάκης απαντά στις ερωτήσεις μας για τον… «προσωπικό του Καβάφη»
Προσωπικός Καβάφης: Ποιο ποίημα του Κ.Π.Καβάφη ξεχωρίζετε;
Νίκος Ξυδάκης: «Σοφοί δε προσιόντων»
Π.Κ.: Ποιος είναι ο αγαπημένος σας στίχος από το έργο του;
Ν.Ξ.: «γιατί επύρωνε θείος Ιούλιος μήνας»
Π.Κ.: Ποιο θεωρείτε ότι είναι το χαρακτηριστικό που καθιστά την ποίησή του ιδιαίτερη;
Ν.Ξ.: Eιρωνεία.
Π.Κ.: Γράψτε μας μία ιδέα του ποιητή με την οποία συμφωνείτε και μία με την οποία διαφωνείτε.
Ν.Ξ.: Συμφωνώ: Την εμορφιά έτσι πολύ ατένισα, / που πλήρης είναι αυτής η όρασίς μου.
Π.Κ.: Ο Κ.Π.Καβάφης είναι για σας περισσότερο ελληνικός, οικουμενικός, αισθησιακός, ανατρεπτικός, αινιγματικός, όλα μαζί ή… (και) κάτι άλλο;
Ν.Ξ.: Ιστορικός, αισθαντικός.
Π.Κ.: Ποια είναι, κατά τη γνώμη σας, η στάση ζωής που προτείνει ο ποιητής με το έργο του;
Ν.Ξ.: Απόσταση, τόλμη.
Π.Κ.: Πιστεύετε ότι ο ποιητής έχει να πει κάτι στους σημερινούς έφηβους, τη γενιά των κινητών, του Facebook αλλά και της κρίσης;
Ν.Ξ.: Να ζεις το σήμερα, άφοβα, με ειλικρίνεια.
Π.Κ.: Ποιο από τα ποιήματα του Κ.Π.Καβάφη θεωρείτε ότι είναι πιο επίκαιρο από ποτέ;
Ν.Ξ.: «Απολείπειν ο θεός Αντώνιον»
Π.Κ.: Γράψτε μας τρεις (3) λέξεις που σας θυμίζουν τον Κ.Π. Καβάφη.
Ν.Ξ.:
Α. Καρέγλα,
Β. υαλί,
Γ. κάμαρη
Π.Κ.: Αν ζούσε σήμερα ο ποιητής, θα έπαιρνε το Νόμπελ Λογοτεχνίας;
Ν.Ξ.: Ναι.
***
Ο δημοσιογράφος και τεχνοκριτικός Νίκος Ξυδάκης
Ο Νίκος Γ. Ξυδάκης γεννήθηκε στον Πειραιά, 1958. Κατάγεται από τη Μύκονο. Σχολεία στον Πειραιά και την Ερμούπολη Σύρου. Σπουδές στην Αθήνα (ΤΕΙ: γραφικές τέχνες, ΕΠΚΑ: οδοντιατρική, ιστορία τέχνης).
Έχει εργαστεί σε πολλά περιοδικά και εφημερίδες, ως αρθρογράφος, χρονογράφος, συντάκτης, κριτικός βιβλίου και εικαστικών, σύμβουλος έκδοσης, αρχισυντάκτης και εκδότης. Κείμενά του, πολιτικά, αισθητικά, λογοτεχνικά, έχουν δημοσιευθεί σε βιβλία, πρακτικά συνεδρίων, καταλόγους εκθέσεων.
Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Αποθετήριο κειμένων (μη πλήρες): http://www.vlemma.gr
Ο συγγραφέας Αλέξης Σταμάτης απαντά στις ερωτήσεις μας για τον… «προσωπικό του Καβάφη»
Προσωπικός Καβάφης: Ποιο ποίημα του Κ.Π.Καβάφη ξεχωρίζετε;
Αλέξης Σταμάτης: «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον»
Π.Κ.: Ποιος είναι ο αγαπημένος σας στίχος από το έργο του;
Α.Στ.: «Επέστρεφε συχνά και παίρνε με, αγαπημένη αίσθησις» («Επέστρεφε»)
Π.Κ.: Ποιο θεωρείτε ότι είναι το χαρακτηριστικό που καθιστά την ποίησή του ιδιαίτερη;
Α.Στ.: Το αδιανόητα άμεσο – σχεδόν πεζογραφικό – ύφος του.
Π.Κ.: Γράψτε μας μία ιδέα του ποιητή με την οποία συμφωνείτε και μία με την οποία διαφωνείτε.
Α.Στ.: Οι ποιητές δεν κομίζουν «ιδέες» δεν καταθέτουν «απόψεις», «μηνύματα». Μεταφέρουν, αν θέλετε «κόσμους». Και ο κόσμος του Καβάφη όπως κάθε μεγάλου ποιητή είναι μοναδικός. Δε τίθεται θέμα συμφωνίας ή διαφωνίας. Είναι ενας ολοκληρωμένος κόσμος στον οποίο ο ποιητής σε υποδέχεται και σε ξεναγεί. Κι αν βλέπεις, βλέπεις θαύματα.
Π.Κ.: Ο Κ.Π.Καβάφης είναι για σας περισσότερο ελληνικός, οικουμενικός, αισθησιακός, ανατρεπτικός, αινιγματικός, όλα μαζί ή… (και) κάτι άλλο;
Α.Στ.: Όλα αυτά μαζί και πολλά άλλα ταυτόχρονα. Είναι ενας πολυπρισματικός ποιητής όσο κι αν το έργο του είναι λιτό στην επιφάνεια.
Π.Κ.: Ποια είναι, κατά τη γνώμη σας, η στάση ζωής που προτείνει ο ποιητής με το έργο του;
Α.Στ.: Στάσου και κοιτά τη ζωή, παντού υπάρχουν τα πάντα.
Π.Κ.: Πιστεύετε ότι ο ποιητής έχει να πει κάτι στους σημερινούς έφηβους, τη γενιά των κινητών, του Facebook αλλά και της κρίσης;
Α.Στ.: Φυσικά, ένας ποιητής με τέτοια συμπύκνωση και σαφήνεια νομίζω πως μπορεί απευθυνθεί σε κάθε γενιά.
Π.Κ.: Ποιο από τα ποιήματα του Κ.Π.Καβάφη θεωρείτε ότι είναι πιο επίκαιρο από ποτέ;
Α.Στ.: «Περιμένοντας τους βαρβάρους»
Π.Κ.: Γράψτε μας τρεις (3) λέξεις που σας θυμίζουν τον Κ.Π. Καβάφη.
Α.Στ.:
Α. επιθυμία
Β. μνήμη
Γ. ομορφιά
Π.Κ.: Αν ζούσε σήμερα ο ποιητής, θα έπαιρνε το Νόμπελ Λογοτεχνίας;
Α.Στ.: Με άνεση (αν και ποτέ δεν ξέρεις με τη Σουηδική Ακαδημία!).
***
Ο συγγραφέας Αλέξης Σταμάτης
Ο Αλέξης Σταμάτης γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο ΕΜΠ και έκανε μεταπτυχιακά Αρχιτεκτονικής και Κινηματογράφου στο Λονδίνο. Έχει γράψει είκοσι δύο βιβλία (μυθιστορήματα, διηγήματα, βιβλίο για παιδιά, νουβέλες, ποίηση). Το πρώτο του μυθιστόρημα, Ο έβδομος ελέφαντας εκδόθηκε στην Μεγάλη Βρετανία. ΤοΜπαρ Φλωμπέρ εκδόθηκε στην Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, τη Σερβία και τη Βουλγαρία. Επανεκδόθηκε το 2012 από τις εκδόσεις Καστανιώτη σε νέα συμπληρωματική έκδοση. Η Αμερικάνικη Φούγκα, (2006) κέρδισε το Διεθνές Βραβείο Λογοτεχνίας του Αμερικανικού Ομοσπονδιακού Ιδρύματος Τεχνών και εκδόθηκε στις ΗΠΑ (Etruscan Press, 2008). Το πρώτο του παιδικό μυθιστόρημα Ο Άλκης και ο Λαβύρινθος (2009) κέρδισε το πρώτο βραβείο του Κύκλου του Παιδικού Βιβλίου.
Για την δεύτερη ποιητική συλλογή του, Αρχιτεκτονική Εσωτερικών Χώρων, του απονεμήθηκε το 1994 από τον Δήμο Αθηναίων το Βραβείο Ποίησης στη μνήμη Νικηφόρου Βρεττάκου. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στην Μεγάλη Βρετανία.
Ο μονόλογος του Τελευταία Μάρθα παίχτηκε το 2008 στο «Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας». Δυο μονόλογοι του με τίτλο Γένεση ανέβηκαν το 2008 στο «Θέατρο Χώρα». Το θεατρικό του έργο Δακρυγόνα» παρουσιάστηκε το 2010 στο «Θέατρο της οδού Κεφαλληνίας όπου το 2012 ανέβηκε και το θεατρικό του «Σκότωσε ό,τι αγαπάς». Το έργο του «Μεσάνυχτα σ’ έναν τέλειο κόσμο» ανέβηκε στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν το 2013.
Έχει αντιπροσωπεύσει πολλές φορές την Ελλάδα σε διεθνή λογοτεχνικά συνέδρια και διδάσκει Δημιουργική Γραφή στο Κολλέγιο Αθηνών-Ψυχικού και στο Μουσείο Ηρακλειδών.
Πήτερ Μάκριτζ, [Καβάφης και αγορά] (απόσπασμα)
Η συνοδεία του Διονύσου
Ένα από τα πολλά χαρακτηριστικά που διαφοροποιούν την ποίηση του Καβάφη από το έργο των άλλων ποιητών είναι η εμμονή του στη χρήση οικονομικής και εμπορικής ορολογίας. Στα ποιήματά του εμφανίζονται πολλοί έμποροι, καθώς επίσης και αρκετές αναφορές σε διάφορα είδη πληρωμών. Ακόμα και το λεξιλόγιο της «Ιθάκης» μάς οδηγεί να συμπεράνουμε ότι τα πλούτη που αποκτά ο ταξιδιώτης του ποιήματος συνίστανται τόσο σε υλικά αγαθά, όσο και σε σωματικές, διανοητικές και ψυχικές εμπειρίες.
Το πρώτο παράδειγμα καβαφικού καλλιτέχνη που εμπλέκεται στην αγορά είναι ο γλύπτης Δάμων στο ποίημα «Η συνοδεία του Διονύσου». Ο ποιητής, αφού πρώτα μας δώσει μια λεπτομερή περιγραφή του γλυπτού συμπλέγματος, μας πληροφορεί στη συνέχεια ότι ο Πελοποννήσιος γλύπτης Δάμων, την ώρα που δουλεύει, σκέφτεται την αμοιβή που πρόκειται να λάβει από τον βασιλιά των Συρακουσών, με την οποία, μαζί με όσα έχει κερδίσει από προηγούμενες παραγγελίες, θα μπορούσε να ζήσει άνετα, και μάλιστα να κατέβει στον πολιτικό στίχο: «χαρά!-/ κι αυτός μες στην βουλή, κι αυτός στην αγορά». Ο Καβάφης δημιουργεί μιαν έντονη αντίθεση ανάμεσα στις πράξεις και στις σκέψεις του Δάμωνα:
Αυτά ο Δάμων κάμνει. Και κοντά σ’ αυτά
ο λογισμός του κάθε τόσο μελετά
την αμοιβή του από των Συρακουσών
τον βασιλέα, τρία τάλαντα, πολύ ποσόν.
Λες και η μοναδική έμπνευση και το μοναδικό κίνητρο για το έργο του Δάμωνα είναι η προοπτική να κερδίσει αρκετά χρήματα από τη γλυπτική, ώστε να αποσυρθεί τελικά από αυτήν. Ειρωνικό είναι επίσης το γεγονός ότι η αγορά αποτελεί την τελευταία λέξη του ποιήματος. Εδώ, όπως και σε άλλα ποιήματα του Καβάφη που η δράση τους τοποθετείται στην αρχαιότητα («Περιμένοντας τους Βαρβάρους», «Η σατραπεία», και «Ένας θεός των»), η λέξη αγορά δηλώνει γενικά τον δημόσιο χώρο, το forum. Ο Δάμων, όμως ξέρει πολύ καλά ότι ο ίδιος και το έργο του εμπλέκονται ήδη στην αγορά και με την άλλη σημασία της λέξης, δηλαδή την αγοραπωλησία. Ως καλλιτέχνης, ο Καβάφης, όπως και ο Δάμων, είχε πλήρη συναίσθηση της πραγματικότητας, και δεν αποτελεί σύμπτωση το γεγονός ότι ο ελληνιστικός κόσμος που περιγράφει ήταν περισσότερο ένα κόσμος σοφιστών παρά φιλοσόφων. Στα μαθήματα ρητορικής που παρείχαν οι σοφιστές επί πληρωμή, η υλική επιτυχία αποκτούσε ιδιαίτερη σημασία.
Απόσπασμα από το δοκίμιο «Έρως, τέχνη και αγορά στην ποίηση του Καβάφη» στο βιβλίο Εκμαγεία της ποίησης, Σολωμός-Καβάφης-Σεφέρης, εκδ. Εστία
Ο φιλόλογος του Σχολείου μας Γιάννης Βογιατζής συμμετέχει στο «Μαθητικό μας Αναλόγιο»
Ο φιλόλογος του Σχολείου μας Γιάννης Βογιατζής απαγγέλλει τα ποιήματα «Απολείπειν ο θεός Αντώνιον» και «Ένας γέρος». Πατήστε πάνω στις εικόνες για να ακούσετε τις απαγγελίες.
Απολείπειν ο θεός Αντώνιον
Ένας γέρος
Η φιλόλογος του Σχολείου μας Ευτυχία Σταματέλλου συμμετέχει στο «Μαθητικό μας Αναλόγιο»
Η φιλόλογος του Σχολείου μας Ευτυχία Σταματέλλου απαγγέλλει τα ποιήματα «Che fece… il gran rifiuto», «Ένας γέρος», «Η πόλις», «Κεριά», «Μονοτονία», «Τα άλογα του Αχιλλέως», «Τα παράθυρα», «Τείχη» και «Φωνές». Πατήστε πάνω στις εικόνες για να ακούσετε τις απαγγελίες.
Che fece… il gran rifiuto
Ένας γέρος
Η πόλις
Κεριά
Μονοτονία
Τα άλογα του Αχιλλέως
Τα παράθυρα
Τείχη
Φωνές
Ο δικός μας Καβάφης 