| Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους. Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε· Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν |
 |
| (Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984) |
-
Εγγραφή
Εγγεγραμένος
Already have a WordPress.com account? Log in now.
Ο δικός μας Καβάφης 
Το ποίημα αυτό του Καβάφη είναι ένα από τα αγαπημένα μου λόγω της αμεσότητας του . Αρχικά η απουσία αγαπημένων προσώπων είναι κάτι που βιώνουμε όλοι μας . Όταν ένας δικός μας άνθρωπος φύγει από κοντά μας κάθε φόρα που τον θυμόμαστε συνήθως βλέπουμε το είδωλό του και ακούμε τη φωνή του . Σε αυτό το ποίημα ο Καβάφης θεωρεί τη φωνή φορέα συναισθημάτων . Τέλος κάτι που μου άρεσε ιδιαίτερα είναι η χρήση του πληθυντικού διότι με αυτό τον τρόπο δείχνει πως αυτό το συναίσθημα της απώλειας μιλά στις καρδιές όλων μας
Μου αρέσει το ποίημα «φωνές» του Καβάφη, διότι είναι ατμοσφαιρικό και έχει διαχρονικότητα. Ο ποιητής περιγράφει τα συναισθήματα που δημιουργεί στην ψυχή των ανθρώπων, η απώλεια ή η απουσία αγαπημένων προσώπων. Ο Καβάφης όμως, αναφέρει ότι η θύμιση αυτών αποτυπώνεται με την φωνή τους, μία πινελιά που κάνει το ποίημα αυτό αγαπημέμο μου, διότι η φωνή αποτελεί τον φορέα του συναισθήματος και γι αυτό όταν σκεπτόμαστε κάποιο πρόσωπο είτε ασυνείδητα είτε συνειδητά, πάντοτε υπάρχει μία επικοινωνία μαζί του, αφού έχουμε ανάγκη από την παρουσία του και θέλουμε να τον ‘ακούσουμε’. Επίσης ιδιαίτερη εντύπωση μου κάνει ο πληθυντικός αριθμός, καθώς δημιουργεί μία νοσταλγική διάθεση αλλά ταυτόχρονα ξυπνάει όμορφες αναμνήσεις στην σκέψη όλων μας.
Επέλεξα το ποιήμα »Φωνές» του Καβάφη ως ένα από τα αγαπημένα μου για αρκετούς λόγους. Αρχικά, επειδή μου άρεσε το θέμα του ποιήματος, δηλαδή το πώς εντάσσεται στην λειτουργία της μνήμης των ανθρώπων η απώλεια ή απουσία κάποιων αγαπημένων τους προσώπων. Επιπλέον μου φάνηκε ενδιαφέρων ο τρόπος με τον οποίο ο Καβάφης θυμάται τους δικούς του φίλους ή συγγενείς που χάθηκαν ή έφυγαν από τη ζωή του χωρίς καμία εξήγηση. Δεν θυμάται την εικόνα τους, τα φυσικά τους χαρακτηριστικά, αλλά θυμάται τον ιδιαίτερο τρόπο επικοινωνίας που μοιραζόταν ξεχωριστά με τον καθένα από αυτούς, δηλαδή με τις φωνές τους που ακούγονται στα όνειρα του, αλλά και στα δικά μας,ασυνείδητα, είτε στο μυαλό του, αλλά και στο δικό μας, όταν σκεφτόμαστε τις όμορφες αναμνήσεις που γεννήθηκαν μαζί με τα πρόσωπα που δεν είναι μαζί μας πια. Επιπρόσθετα, μου έκανε μεγάλη εντύπωση η χρήση του πληθυντικού αριθμού. Ο Καβάφης δεν μίλησε για τον εαυτό του, απευθύνεται σε όλους τους αναγνώστες του. Άλλωστε, σε ποιον άνθρωπο δεν λείπει κάποιος από το παρελθόν που δεν είναι δίπλα του πια; Ή σε ποιον δεν λείπει ένας φίλος που βλέπει κάθε μέρα στον δρόμο, αλλά δεν κρατούν πια επαφή; Η χρήση του πληθυντικού, κατά τη γνώμη μου, κάνει το ποιήμα περισσότερο άμεσο και ανθρώπινο, έτσι ώστε να φαίνεται ότι δεν είναι κάποια προσωπική σκέψη του ποιητή αλλά αφορά όλους εμάς που χάσαμε πρόσωπα που σήμαιναν πολλά για εμάς. Τέλος, ξεχώρισα σε αυτό το ποίημα την νοσταλγική διάθεση που κυριαρχεί από τον πρώτο έως τον τελευταίο στίχο, αλλά και τις αναμνήσεις που ήρθαν στο μυαλό μου από τα πρόσωπα που έχω χάσει. Αυτοί ήταν,λοιπόν, οι λόγοι που επέλεξα το ποίημα ως αγαπημένο μου: για την αμεσότητά του, το θέμα που είναι οικείο σε μένα όπως και χιλιάδες ανθρώπους, και τη νοσταλγία που προκαλείται διαβάζοντας το ποίημα, καθώς θυμόμαστε τις αναμνήσεις με τα ξεχωριστά πρόσωπα που χάσαμε.
Το ποίημα » Φωνές» του ποιητή Καβάφη είναι ένα από τα αγαπημένα μου.Το ποίημα αυτό κατά την γνώμη μου απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους και ο καθένας το εκλαμβάνει διαφορετικά σύμφωνα με τις δικές του εμπειρίες.Αυτή είναι και η επιτυχία του ποιητή ο οποίος κατάφερε να δημιουργήσει ένα ποίημα το οποίο δεν απευθύνεται μόνο στον ίδιο και στη ζωή του αλλά είναι οικείο και κοντινό σε κάθε άνθρωπο. Διαβάζοντάς το μας δημιουργούνται αναμνήσεις από στιγμές στη ζωή μας που ζήσαμε με αγαπημένα πρόσωπα τα οποία δεν βρίσκονται πλέον κοντά μας είτε γιατί πέθαναν, είτε γιατί δεν κρατάμε πια επαφή και η απουσία τους μας στεναχωρεί. Αυτό όμως που με εντυπωσίασε περισσότερο είναι η πρωτοτυπία του ποιητή να χρησιμοποιήσει τη φωνή και όχι τη μορφή ενός ανθρώπου που μας έρχεται στο μυαλό όταν μας λείπει.Έτσι λοιπόν όταν νοσταλγούμε τις στιγμές που περάσαμε με έναν άνθρωπο αυτό το οποίο έχει μείνει χαραγμένο μέσα μας είναι η φωνή τους, τα λόγια τα οποία είπαμε μαζί τους, καθώς και η ξεχωριστή επικοινωνία που είχαμε μεταξύ μας.Κάτι ακόμα που μου άρεσε στο ποίημα αυτό είναι ότι παρομοιάζει τις φωνές των αγαπημένων προσώπων μας με την μουσική.Η μουσική όπως όλοι γνωρίζουμε είναι ένας τρόπος χαλάρωσης και ευχαρίστησης και μέσα από την μουσική ένας άνθρωπος ευαισθητοποιείται και εκφράζει ευκολότερα τα συναισθήματά του.
Ενα ποίημα ξεχωριστό, γεμάτο νοσταλγία. Νοσταλγία για πρόσωπα αγαπημένα που δεν βρίσκονται πια μαζί μας είτε γιατί χάσαμε οποιαδήποτε επαφή μαζί τουςστο πέρασμα του χρόνου είτε γιατί πέθαναν. Αυτό που μου αρέσει σε αυτό το ποίημα και το βρίσκω πολύ ευρηματικό, είναι η επιλογή του Καβάφη να μιλήσει για τη φωνή των αγαπημένων αυτών προσώπων και όχι για το πρόσωπό τους. Ίσως όχι τυχαία. Με το λόγο, με τη φωνή εκφράζουμε συναισθήματα,σκέψεις, επικοινωνούμε. Μία λέξη ενός αγαπημένου ανθρώπου ή μία σκέψη του που μας έκανε εντύπωση, μπορεί να μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μας και να μας ακολουθεί για πάντα.
Επιπλέον οι φωνές των αγαπημένων μας προσώπων, κρύβουν μέσα τους αγάπη, τρυφερότητα,
ζεστασιά και αυτά τα συναισθήματα είναι πολύ πολύ δυνατά για να ξεθωριάζουν στον χρόνο.
Αυτές οι ζεστές φωνές , οι γεμάτες αγάπη, έρχονται συχνά στη σκέψη μας αλλά και στα όνειρά μας για να μας ανακουφίσουν, να μας παρηγορίσουν, να μας εμψυχώσουν.
Ένα άλλο στοιχείο σε αυτό το ποίημα που μου έκανε εντύπωση είναι η παρομοίωση των φωνών με τη μουσική . Και μάλιστα μουσική μακρυνή που σβύνει.
Νομίζω ότι σε αυτό το σημείο ο Καβάφης θέλει να τονίσει ότι οι αναμνήσεις των αγαπημένων μας ανθρώπων έρχονται ενδεχομένως ξαφνικά όπως μία μουσική ένα βράδυ που ακούμε από το πουθενά , και ότι αυτές οι αναμνήσεις δεν διαρκούν τελικά πολύ. Σβήνουν όπως ακριβώς σβήνει μία νυχτερινή μουσική
Επέλεξα το ποίημα «Φωνές» του Καβάφη ως ένα από τα αγαπημένα μου γιατι με εντυπωσίασε η αμεσότητα που υπάρχει στο συγκεκριμένο ποίημα. Αρχικά, μέσα απο αυτό το ποίημα μου ‘ρχονται σκέψεις στο νου για ανθρώπους που έχω χάσει ή που απλά δεν κρατώ επικοινωνία μαζί τους παρόλο που τους βλέπω καθημερινά. Στιγμές που πέρασαν και πίσω δεν γυρίζουν. Μέσα από αυτές τις στιγμές θυμάμαι τις φωνές των ανθρώπων και τα λόγια που είχα ανταλλάξει μαζί τους. Διότι όταν έχεις μια ανάμνηση σου ‘ρχεται στο νου και η φωνή του ανθρώπου με τον οποίο μίλαγες. Ένα πράγμα που μου κάνει περισσότερο εντύπωση σαυτό το ποίημα είναι ο πληθυντικός της λέξης Φωνή. Γιατί κατά την γνώμη μου ο Καβάφης με αυτό το ποίημα απευθύνεται σε όλους όσους έχουν κάποια στιγμή στην ζωή τους βιώσει μια ανάλογη εμπειρία.
Ενα ποίημα ξεχωριστό, γεμάτο νοσταλγία. Νοσταλγία για πρόσωπα αγαπημένα που δεν βρίσκονται πια μαζί μας είτε γιατί χάσαμε οποιαδήποτε επαφή μαζί τουςστο πέρασμα του χρόνου είτε γιατί πέθαναν. Αυτό που μου αρέσει σε αυτό το ποίημα και το βρίσκω πολύ ευρηματικό, είναι η επιλογή του Καβάφη να μιλήσει για τη φωνή των αγαπημένων αυτών προσώπων και όχι για το πρόσωπό τους. Ίσως όχι τυχαία. Με το λόγο, με τη φωνή εκφράζουμε συναισθήματα,σκέψεις, επικοινωνούμε. Μία λέξη ενός αγαπημένου ανθρώπου ή μία σκέψη του που μας έκανε εντύπωση, μπορεί να μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μας και να μας ακολουθεί για πάντα.
Επιπλέον οι φωνές των αγαπημένων μας προσώπων, κρύβουν μέσα τους αγάπη, τρυφερότητα,
ζεστασιά και αυτά τα συναισθήματα είναι πολύ πολύ δυνατά για να ξεθωριάζουν στον χρόνο.
Αυτές οι ζεστές φωνές , οι γεμάτες αγάπη, έρχονται συχνά στη σκέψη μας αλλά και στα όνειρά μας για να μας ανακουφίσουν, να μας παρηγορίσουν, να μας εμψυχώσουν.
Ένα άλλο στοιχείο σε αυτό το ποίημα που μου έκανε εντύπωση είναι η παρομοίωση των φωνών με τη μουσική . Και μάλιστα μουσική μακρυνή που σβύνει.
Νομίζω ότι σε αυτό το σημείο ο Καβάφης θέλει να τονίσει ότι οι αναμνήσεις των αγαπημένων μας ανθρώπων έρχονται ενδεχομένως ξαφνικά όπως μία μουσική ένα βράδυ που ακούμε από το πουθενά , και ότι αυτές οι αναμνήσεις δεν διαρκούν τελικά πολύ. Σβήνουν όπως ακριβώς σβήνει μία νυχτερινή μουσική