Παράλληλα με τα ποιήματα όπου η καθολική πικρή απογοήτευση εκφράζεται με στεναγμούς και θρήνους για την απώλεια του ιδεώδους, γράφεται μια διαφορετική σειρά που φωτίζει την ατομική μοίρα σε συνάρτηση με το περιβάλλον, τις κοινωνικές συγκρούσεις («Η πόλις» 1894, 1910, «Τείχη» 1896, 1897, «Πρόσθεσις» 1897, «Τα παράθυρα» 1897, 1903). Η τραγωδία της απομόνωσης, της αδυναμίας για μια ενεργό παρέμβαση στη ζωή (Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμο έξω), ενσαρκώνεται στο ποίημα «Τείχη» με φανερά προσωπικό πόνο. Αν και ο βαθμός της άμεσης προσωπικής συγκίνησης είναι ακόμη πολύ υψηλός, η τάση προς αντικειμενικότερη αποτύπωση καταστάσεων τυπικών γίνεται ήδη εμφανής. Στη θέση τής συμβολιστικής διείσδυσης στο υπερυλικό και των συναφών ακαθόριστων ρευστών περιγραμμάτων έρχεται η έλξη προς τη νοηματική σαφήνεια και την εκφραστική ακρίβεια, που αναμφίβολα ανταποκρίνεται στη φύση του ταλέντου του. Οικεία και αναγκαία παραμένει ωστόσο η ιδέα του συμβόλου ως δραστικού καλλιτεχνικού μέσου συνόψισης και ερμηνείας του ουσιώδους.
Κ.Π.Καβάφης, Άπαντα τα ποιήματα (εισαγωγή-επιμέλεια: Σόνια Ιλίνσκαγια), εκδ. Νάρκισσος
Ο δικός μας Καβάφης 