Η λεπτή τεχνική και η οικονομία του όψιμου τρόπου του Καβάφη, και κυρίως η ικανότητά του να φτιάχνει ένα ιστορικό πλαίσιο χωρίς να γίνεται σχολαστικός, και να προβάλλει ένα πολύπλοκο όραμα χωρίς να γίνεται διδακτικός –κάποτε, ακόμα και χωρίς να μιλάει- δείχνουν καθαρά μερικά από τα πλεονεκτήματα που συνοδεύουν το χτίσιμο αυτού του μύθου εν προόδω με τα χρόνια. Φτάνουμε στα τελευταία του ποιήματα μ’ έναν καθιερωμένο κώδικα που καθοδηγεί την οπτική μας για τους πρωταγωνιστές του, ένα τρόπο ζωής που προσφέρει το ευρύτερο πλαίσιο για όποιο επιμέρους δράμα θέλει να μας παρουσιάσει ο ποιητής, μια σειρά αλληλένδετων αναφορών που συμπληρώνουν όποια ιστορική στιγμή απεικονίζει και, το σπουδαιότερο απ’ όλα, ένα τύπο στάσεων που μας βοηθάει να δούμε όσα συνεπάγεται η επεκτεινόμενη προοπτική του.
Edmund Keeley, «Η οικουμενική προοπτική» (στο συλλογικό τόμο Εισαγωγή στην ποίηση του Καβάφη), Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης
Ο δικός μας Καβάφης 